Seni sevdim mi?
Seni sevdim... Seni düşününce aklıma ilk gelen şey buydu. Sonra bir şüphe kapladı içimi ve düşünmeye başladım. Seni gerçekten sevdim mi? Bana hayatın
tüm güzelliklerini yaşatan sendin ama tüm acılarını da...
Acı olanlar o kadar yıkıcıydı ki ondan önceki güzellikleri unutturdu bana ve ondan sonra seninle hiçbir yaşadığımın adını güzellik koyamadım. Ağladığımda kendime sarılmak zordu. Yalnızlığı her hücremde hissettim. Sevmek bu kadar yıpratıcı olmamalıydı. Nefes almak istedim bazen, ama seni özleyip geri döndüm. Her geri dönüşüm kendime bir darbe daha indirişimdi. Sonra bir darbe, bir darbe daha... sana dönmekten hiç yılmadım. Ne kadar yorulsam da, başımı omzuna yasladığımda nefretim kalmadı yaşananlara, bir yenisi eklendiğinde yineleniyor, yinelendiğinde hepsini anımsıyordum ve bir yalnızlığa daha sürükleniyordum. Bu yalnızlıkta varlığın sadece sesindi. İçerde gülüyordun, nasıl olduğum umurunda bile değildi.
Sırılsıklam olmuş yastığı elimden bıraktığımda, bir kağıt ve kalem aldım yerine. Dedim ki, "derdimi anlatabileceğim bir tavşanım vardı o da iki gün önce öldü... bana yardım edemese de dinliyordu, ona sarılmak bana yetiyordu." Her yalvarıştan sonra kendime, kendime geliyordum. O zamanlar kahkaha atan birini kıskandığımı anımsıyorum ne kadar zamandır böyle içten gülmüyorum acaba diye sormuştum kendime.
Seninleyken hayat durmuştu, ben akıyordum. Dibi görünmeyen bir boşluğa doğru... Korkuyordum. Sanki elimden tutan senmişsin gibi , elini bırakırsam sanki hızla düşecekmişim gibi. Oysaki o karanlık boşluk sendin.
İçine çekiyordun beni bir çiçek bahçesi gibi ve her adımımda soluyordum. Gülümseyişimi çaldın... Biri beni o kuyudan çekip çıkardı. Hemde nasıl
olduğunu farkedemeden. Bu kişi kendimden başkası değildi. Birgün farkettimki seninleyken Allah´ a olan inancımı yitirmiştim, ağlayarak yalvardım ve
dedimki " O´ nu bırakıp unutmak istiyorum, sadece bana güç ver Allah´ ım! " Seni nasıl bıraktım ve nasıl bu kadar mutlu oldum, herkes gibi bende
şaşırdım. Sana baktığımda hissettiğim sadece hiçlikti artık.
Yaşantımın bir dönemini anımsamıyorum, nerede ne zaman yitirdiğimi bilmiyorum. Tek bildiğim kendime döndüğüm o günden beri mutluyum. Ve yaşıyorum. Kıskanılacak kadar içten gülüyorum... Tüm bu yaşananlardan sonra şunu anladım ki; Hayat her acıyı verebiliyor ama insanda üzerinden atmasını biliyor. Bazen yardımcısı zaman, bazen bir dostu, bazen tavşanı, bazen bir kağıt ve kalem, bazense sığındığı duaları olabiliyor... Şimdi sana soruyorum sence seni sevdim mi?...
Bence hayır. Sen benim tutkumdun ve söküp attım işte...
Konu: Seni sevdim mi? 
Salı Mart 17, 2009 12:34 am
